1915-ին, երբ Տրապիզոնում ու Հաճնում, Բերկրիում ու Ադանայում մարդկանց մորթում ու տեղահանում էին, կանանց բռնաբարում ու խոշտանգում, Պոլսի սրճարաններում հայ մարդիկ հանգիստ թեյ էին խմում, ուրախ զրուցում, նարդի խաղում։ Ոչ մեկը չէր խոսում, ամորֆ անտարբերություն էր ու սատանայական բթացում` ինչպես այսօր։
Ոչինչ չի փոխվել, անձերն են տարբեր` մորթողն ու մորթվողը։
ՈՒ սենց էլ ապրել և ապրում ենք հազարամյակներ:
Հետո չզարմանաք, թե` ախպեր, էդ ո՞նց են էդքանին ցեղասպանել:
Սե՛նց, այ սե՛նց։
Արմեն Հովասափյան